بهدین اروند زندگی به من آموخته که کمال در هر فن، نوعی دیدگاه و جهان‌بینی به صاحبِ فن می‌بخشد؛ نجارانِ بسیاری را دیده‌ام که دنیا را درختی زنده می‌پندارند و ما را “موریانه‌ای در میانِ تنه‌ای پوک که خواب می‌بینیم خدا مرده است”. از پیرزنان بسیاری شنیده‌ام که: این دوکِ نخ‌ریسی برای چرخیدن به دستانِ…
سارا سعیدی گربه‌های ماسوله جزء پرنده‌هاشون به حساب می‌آن؛ نه فقط واسه حالت پشت‌بوم‌ها و دیوارهاشون. گنجشک‌ها و کفترا هم خیلی دور نمی‌شن. شهریور ۱۳۸۸ با هواپیما رفتم ماسوله. از گرگان به ماسوله هیچ هواپیمایی پرواز نداره. از طرفی خیلی ستمه این مسیر رو توی هواپیما باشی. اوّلش با هواپیما تا تهران رفتم. از اونجا…
دو یادداشت بی‌مناسبت: نیما صفار در بحثی، پرسشی مطرح شد تحت عنوان: “چرا کانون نویسندگان یادمان درگذشتگان را مهم‌تر از پرداختن به قربانیان ِحاضر ِبیان می‌داند؟” به طور مشخص به “گلرخ ایرائی” اشاره شد که به خاطر داستانی منتشر نشده هفت سال حبس گرفته و این سوأْل: “دیگر مرتبطتر از این مورد به نوشتن چیست؟…
دو یادداشت بی‌مناسبت: نیما صفار برای من که به عدد، سه ماهی بیشتر از کانون تن توی این ایران و جهان کشیده‌ام، نیم قرنگی درک هیچ است و دَرَک و چند صباحی جا دادن در صف مرگ به دیگران تا اطّلاع ثانوی. امّا وقتی نامی طنین پرطمطراق «کانون نویسندگان ایران» را داشته باشد، نیم قرنگی…
حمیدرضا اکبری شروه در نشست عوامل اجرایی جایزه ادبی لیراو بیان داشت: جایزه لیراو بطور مستقل برگزار می شود و وابسته به جایی نمی باشد و عوامل اجرایی دارد که برای این جایزه تصمیم می گیرند. و اینکه در سایت چیستارت درج گردیده است این جایزه هیئت مدیره ای ندارد .حمل بر بی اطلاعی مدیران آن…
. یک داستان شیوا، شیفته‌ی خود بهدین اروند اول یادداشتم را با دو پیش‌نوشت آغاز می‌کنم: اول: من یک مخاطب دل‌نازک در حیطه‌ی ادبیات، نویسنده تمامیت‌خواهی در حوزه‌ی “داستان‌کوتاه”، و نیز از طرفدارانِ اندیشه_توصیفی ( و نه تجویزی) در فضای آکادمیک زبان و ادبیات فارسی هستم که نیز افتخار داشته‌ام شیوا ارسطویی داورِ یکی از…
«کجا میری برادر؟» محمدهادی سالارورزی نقدِ داستان چند وقتی بود داستانِ ایرانی نخوانده بودم اما هنوز جایش درد می‌کرد. داو به‌نامِ حافظ جانِ خیاوی افتاد که آخرین مجموعه‌اش نامزدِ نهاییِ جایزه‌ی احمد محمود شده. علی برکت اللّه. حافظ خیاوی (۱۳۵۲؛ مشگین‌شهر) که در سال ۸۶ با مجموعه‌داستانِ “مردی که گورش را گم کرد” نامش را…
جایزه ادبی لیراو از چند جهت رویداد منحصر به فردی‌ست؛ اول اینکه این جایزه در حالی به خانه‌ی سیزدهم می‌رسد که تارنمای رسمی این جایزه همچنان در دوره‌ی پنجم درجا می‌زند؛ دوم اینکه با وجود ذکر منطقه ای بودن جشنواره، لیراو در تیتر خود عنوان بین المللی را یدک می کشد. از طرفی نشر افراز…
مجله‌ی الکترونیکی بیدار که بدون ذکر آدرس دبیرخانه خود را یک بنیاد فرهنگی معرفی می‌کند، با همکاری رادیو ایرانمهر که با هفت‌هزار عضو در یک کانال تلگرامی فعالیت دارد مبادرت به چاپ و انتشار فراخوان ملی داستان کوتاه با شعار: «بیداریم که ببینیم، بشناسیم، بنویسیم و بمانیم.» نموده و به‌این ترتیب جشنواره فسون به تقویم…
بهدین اروند یکی از مخاطبین داستان که دلی کوچک داشت، با مهربانی مادرانه‌ای از من، [آن من که داستان می‌نویسد] سراغِ سیاهی‌لشکرهایی را گرفت که در روایت های تاریخی از برج و باروهای پادشاهِ مغلوب فرومی‌غلتند، از مسافرانی که در فلان فیلم هالیوودی از هواپیمای در حالِ سقوط پرت می‌شوند پایین، از بی‌شمار سرخپوستانی که…