اعتراضات ۹۸
بهدین اروند
اعتراضات ۹۸
در پاییزی که هنوز حکم نیما صفار، بکتاش آبتین، رضا خندان مهابادی و کیوان باژن نشکسته، درحالیکه کانون نویسندگان ایران برگزاری یادمان دادخواهانهی بیستویکمین سالگرد محمد مختاری و محمدجعفر پوینده را برای ۱۶ آذر تدارک میدید، بهناگاه موج گرانیِ بنزین و تحولاتِ اخیر همهچیز را از رصد خارج کرد؛ اعتراضات به خیابان کشیده، اینترنت از سوی شورای امنیت کشور قطع شد؛ پروپاگاندایِ رسانههای داخلی پا گرفت و مسئولین یکصدا [بهجز نمایندهی بوکان که از عضویت مجلس شورای اسلامی استعفاء داد!] مردم و دستکم ۱۵۰ شهیدِ این چندروزه را «اشرار» خواندند. اتفاقی که سبب شد بسیاری نهادها و چهرههای ادبی همصدا با مردم، به مسالهای که صرفاً اقتصادی مینمود ولی به سرکوبی غیرانسانی و ادبیاتی تحقیرآمیز و تهدیدناک انجامید، واکنش نشان دهند.
اعتراضات ۹۸
کانون نویسندگان ایران در ۲۹ آبان با انتشارِ بیانیهای از برچسبهایی چون «اخلالگر»، «وابسته به بیگانه» و «مخلِّ امنیت ملی» برائت جسته، اعلام کرد: «کانون نویسندگان ایران مقابلهی خشونتبار با آزادی بیان مردم را محکوم میکند و خواهان رهاییِ همهی بازداشتشدهگان اعتراضهای اخیر است و هشدار میدهد: حاکمان بهجای تحقیر، تهدید و سرکوب معترضانی که جز فریاد سلاحی ندارند، به حق آزادی بیان آنها تمکین کرده، نیروهای امنیتی و انتظامی را با آلات و ادوات سرکوبگریشان از خیابانها جمع و به مردم فرصت اعتراض و بیان خواستههایشان را بدهند.»
اعتراضات ۹۸
نیما صفار در گفتوگو با چیستآرت گفت: « باید فروتنانه بپذیریم که پیشاهنگ حوادث نیستیم اما شهادت ما کارگر میافتد اگر گواه بمانیم … این کاری ست که از کلمات بر میآید.» جهانگیر هدایت، مدیر بنیاد صادق هدایت نیز در مصاحبه با رادیو فردا گفت: «بهطور کلی جوی عصبی و ناراحتکننده مردم را فرا گرفته … اصولا ایرانیان مردمی نیستند که خواستههای نامعقول داشته باشند.» انوشه منادی در گفتوگو با رادیو گفت: «این حرکتیست که اجباراً جلو میرود، چه بخواهیم چه نخواهیم … مردم دارند خیابان را کشف میکنند، دارند یاد میگیرند به خیابان بیایند و به طریق مسالمتآمیز مطالباتشان را مطرح کنند.» حافظ موسوی نیز در توصیف تحولاتِ اخیر گفت: «انفجار خشم مردمیست که مطالباتشان سالهای سال نادیده گرفته شده» و مسئولین حکومتی را مسببِ این انفجار و خشونت افسارگسیخته دانست.
اعتراضات ۹۸
بودند -هم- بیانههای ادبی بلندبالایی که فارغ از جریان مردمی اخیر دم از خسارات حراج پاییزهشان زدند. بودند نویسندگانی که در خلال اعتراضات به سفرهی کارگاه ادبیشان پرداختند. بودند جرایدی که شرافت قلم خود عیانکرده، یادآوریمان کردند صحنهی تئاتر باید خیابان باشد.
اعتراضات ۹۸
ما میبخشیم؛ اما فراموش نه.