به بهانه‌ی پنجمین دوره‌ی جشنواره داستان کوتاه متیل
بهدین اروند
متیل ، گلِ سرسبدِ روزهای طلاییِ هنر یاسوج بود؛ پایتختِ داستان. روزهایی که هر اردیبهشت پای شخصیت‌هایی مثل: ابوتراب خسروی، احمد آرام، شیوا مقانلو، اسدالله امرایی، شیوا ارسطویی، حسین سناپور، حسن میرعابدینی، یعقوب یادعلی و… را به ماجرا وا می‌کرد. هم زمان، همان اطراف، انجمن ادبی باران در جهرم دوسالانه‌ی نارنج را کلید زد و نشریه چوک را به علاقمندان معرفی کرد؛ نشریه‌ای که زمانی مدعی بود بیشترین مشترکِ مجازی را در بین نشریات ادبی کشور دارد. شیراز که برخلاف اصفهان به جنوب نظر دارد تا به شمال، تحتِ تاثیرِ این جریانات خیلی زود جشنواره‌های شازده کوچولو، انگشت جادویی و کیمیا را آغاز کرد و…
نتایج درخشان بود؛ نسلی نو از این تریبون‌های به جامعه‌ی ادبی معرفی شدند که اشتراکاتی داشتند: تلخ، جوان و جسور بودند. نام‌هایی چون:
میثم رمضانی
سروش چیتساز
هادی سالار
سمانه فرهادی
رضا اکوانیان
حسین لعل بذری
ابوذر قاسمی
کورش رشنو
محمد طلوعی
احمد مدقق
محمدرضاشرفی
مجتبی هژبری
رضا طاهری
محمد خالوندی
صنم فاضل
مصطفی میرزایی
و…
که ما بعدها در بسیاری رخدادهای ادبی شنیدارشان بودیم؛ متیل نشان داده برخلافِ بحثِ داوری، در بحثِ برگزیدنِ افراد، به بزرگیِ نام توجهی ندارد. باید خاطر بنشانم که متیل از معدود جشنواره‌ها به شمار می‌رود که از برگزیدگان دوره‌های قبلی خود هم در داوری اولیه آثار سود می‌برد.
اما جذابیتِ اصلی متیل، “تورِ داستانی” جشنواره است؛ یاسوج، اردیبهشت ماه، بر فرازِ تپه‌هایش، در نقطه‌ای زیبا و دنج به مدت چند روز میزبان نویسندگان برگزیده‌ا‌ی است که نیاز دارند هر از گاهی به خود یادآوری کنند دیوانه نیستند؛ خوبیِ جشنواره‌ها به همین است: کلی آدم مجنون را می‌بینی و می‌فهمی در دیوانگی‌ات تنها نیستی و برای فهمیدنش کجا بهتر از دامانِ زاگرس، همراه با کلی جوان تلخ و جسور؟
متیل، این بار پس از سه سال وقفه دوباره پا به تقویمِ ادبی زبانِ فارسی گذاشته؛ هرچند اختتامیه‌ی امسال به جای اردیبهشت در پاییز برگزار می‌شود، هرچند سهمِ هنر از امکانات، همواره سیاست‌های ریاضتی و ناخن خشکی بوده و تغیراتِ مدیریتی- چه در سطحِ استان و چه در سطحِ دبیرخانه‌ی جشنواره- باعثِ بدقولی متیل شده اما افسر، دبیر اجرایی و رویِ دومِ سکه‌ی متیل، در صحبت با تحریریه‌ی چیستآرت اطمینان داد: «متیل، پاییز امسال، پربارتر از همیشه، و با بیش از ۱۶۰۰ اثر، وقفه‌ی چندساله را جبران می‌کند.»
